Art. 21

Polityka zakupowa państwa

1. Polityka zakupowa państwa określa priorytetowe działania Rzeczypospolitej Polskiej w obszarze zamówień publicznych, a także pożądany kierunek działań zamawiających w zakresie udzielanych zamówień, który obejmuje w szczególności zakup innowacyjnych lub zrównoważonych produktów oraz usług, z uwzględnieniem:

1) aspektów normalizacyjnych;

2) kalkulacji kosztów w cyklu życia produktów;

3) społecznej odpowiedzialności przedsiębiorców;

4) upowszechniania dobrych praktyk i narzędzi zakupowych;

5) stosowania aspektów społecznych i zdrowotnych.

2. W polityce zakupowej państwa, określając planowane działania administracji rządowej, uwzględnia się cele i kierunki określone w średniookresowej strategii rozwoju kraju.

3. Politykę zakupową państwa opracowuje się raz na 4 lata.

4. Politykę zakupową państwa przyjmuje Rada Ministrów, w drodze uchwały, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki.

5. Minister właściwy do spraw gospodarki przygotowuje projekt polityki zakupowej państwa i koordynuje jej realizację.

---

1. Pojęcie polityki zakupowej państwa. Art 21 Pzp wprowadza podstawę prawną do stworzenia polityki zakupowej państwa. Jest to nowa instytucja w systemie zamówień publicznych, jakkolwiek w piśmiennictwie czy dyrektywach unijnych (m.in. motyw 121 dyrektywy klasycznej) można się spotkać ze zwrotami odwołującymi się do potrzeby realizowania przez zamówienia publiczne poszczególnych polityk, czy to związanych z wdrażaniem społecznych zamówień, zielonych zamówień, czy zamówień innowacyjnych. W założeniach ustawodawcy będzie ona narzędziem zsynchronizowanym z realizowaną polityką gospodarczą państwa.

2. Cele polityki. Dokument polityki zakupowej państwa ma charakter dokumentu strategicznego, w założeniach ustawodawcy kanalizującego zakupy na pożądane przez państwo kierunki. Jako szczególne kierunki ustawodawca wskazał działania zmierzające do zakupów innowacyjnych lub zrównoważonych. Zatem można stwierdzić, iż polityka zakupowa państwa z jednej strony jest dokumentem planistycznym i zarządczym w skali całego państwa, próbującym wdrożyć inteligentny model zarządzania zakupami w ramach realizowanych zamówień publicznych z uwzględnieniem aspektów normalizacyjnych, środowiskowych (koszt cyklu życia produktu), społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw oraz upowszechnienia dobrych praktyk i narzędzi zakupowych. Z drugiej zaś strony ma stanowić wytyczną dla zamawiających, iż w najbliższym czasie państwo, realizując strategię swojego rozwoju, stawia na konkretne kierunki, tj. przykładowo na zakupy zamówień niskoemisyjnych, zakupy realizujące gospodarkę obiegu zamkniętego, zakupy opierające się na koszcie cyklu życia, itp.

3. Dokument polityki. Poza określeniem priorytetów państwa w obszarze zamówień publicznych oraz pożądanych kierunków działań zamawiających w zakresie udzielanych zamówień w polityce zakupowej powinny zostać określone również planowane działania administracji rządowej w tym zakresie.

4. Związek ze średniookresową strategią rozwoju kraju. Celem spójności polityki zakupowej państwa z planowanymi kierunkami rozwoju kraju ustawodawca wprowadził obowiązek uwzględnienia w polityce zakupowej państwa celów i kierunków określonych w średniookresowej strategii rozwoju kraju. Można zatem założyć, że średniookresowa strategia rozwoju kraju będzie każdorazowo dokumentem referencyjnym dla polityki zakupowej państwa.

5. Czas opracowania. Ustawodawca wskazał, że politykę opracowuje się raz na 4 lata. Wydaje się, że w przypadku konieczności zmiany lub zaktualizowania polityki nie ma przeszkód, by takiej aktualizacji lub zmiany dokonać.

6. Opracowanie pierwszej polityki. Zgodnie z art. 106 PwPzp politykę zakupową po raz pierwszy opracowuje się do dnia 31 grudnia 2021 r.

7. Podmiot odpowiedzialny za przygotowanie i koordynację realizacji polityki. Ustawodawca przewidział, że odpowiedzialnym za przygotowanie projektu polityki zakupowej a następnie za koordynację jej realizacji będzie minister właściwy do spraw gospodarki.

8. Status prawny polityki. W Pzp określono, że polityka ma status uchwały Rady Ministrów podejmowanej na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki.